وگر کشته آیم به میدان کین

بود خانه‌ام تنگنای زمین

گرت خویش باشد زن شرمگین

ورا شوی دانای زیرک گزین

به زندانت بگمار مردی گزین

بزرگ و هشیوار و پاکیزه‌دین

مخور هیچ سوگند در «‌فرودین‌»

که زشتست ویژه به روزی چنین

چو روز نیایش بود «‌دی‌بدین‌»

سر وتن بشو، ناخن و مو بچین

پس آنگه بنام شَهِ پاکدین

محمد رضا شاه ایران زمین

چو دیدم که فردوسی پاک‌دین

که بادا به جانش هزار آفرین

بپا کرده کاخی بلند و متین

ز الماس و یاقوت و دُرِّ ئمین

بشاهی بر او خواندند آفرین

بگفتند کای شاه با داد و دین

چنین گفت کای شاه با داد ودین

که از ماد دارم پیامی چنین

چه برروی آب و چه روی زمین

بر افروختنی آتش خشم و کین

بزرگان ورا خواندند آفرین

همه بوسه دادند روی زمین

بیفتاد بیجان بروی زمین

یکی گفت احسن یکی آفرین

مغان بوسه داند روی زمین

بگفتند کای شاه با آفرین

چه بودت که آشفته گشتی چنین

نباشد کسی را بتو خشم و کین

بشاهی بر او خواندند آفرین

همه بوسه دادند روی زمین

کشیدش ز اسب و بزد بر زمین

بگفتا که ای شاه با آفرین

نکردی تو فکر جهان آفرین

که او زنده دارد مرا در زمین

همه سر نهادند روی زمین

بشادی بر او خواندند آفرین

یکی نابکاری بجست از کمین

مر آن شاه را تیز زد بر جبین