بدانست گودرز آید به پیش

که او مهربانست چون جان خویش

همان دم بایستاد بر جای خویش

چنین تا که گودرز آمد به پیش

ز تو ببر اگر آنگهی یافت نیش

ترا باج آرم از اندازه بیش

ز خواهش بیامد چو گودرز پیش

کز این آتش اکنون بپرهیز خویش

ببینیم کو را چه آمد به پیش

کزو نوش برباخت زهرش به نیش

بگفتا برادر به یاری خویش

بیارم چو آیید فردا به پیش

ز شرم پدر تیغ از دست خویش

بینداخت بانو سرافکند پیش

کنون بازگردم به گفتار خویش

بیارم یکی داستانی به پیش

چو گوران دو شاخ و چو پیلان دو نیش

دل عالمی گشته زان گرگ ریش

گرانمایه گنجش به هر چند بیش

دلش آز بگرفت در بند نیش

نهادند زان پس می و چنگ پیش

به جام بلورین زده چنگ خویش

ببرش سرو یال و بفکن دو نیش

چو جنگ آورد او نگه دار خویش

درازی صفه ز ده تیر بیش

نگاریده دیوار بر گاومیش

زنهصد همانا که سالست بیش

که تا من برآوردم این یال خویش

از آن پس هزیمت گرفتند پیش

گرفتند هریک ره شهر خویش

چو کیدش هزاران کمربند پیش

یکایک همه کیش و پیوند خویش

چهل پیل جنگی خروشان به پیش

بسی پیلبان گشته جوشان به خویش

زراسب و فرامرز و گرگین ز پیش

دویدند چون گرگ بوینده میش

دو مرد گرانمایه آورد پیش

ببستند کابین به آیین خویش

چو بر خود ببیند جوان زور بیش

کند بیگمان تکیه بر زور خویش