زمین شد ز نعل ستوران ستوه

همه کوه دریا شد و دشت کوه

بکشتند چندان ز هردو گروه

که شد خاک دریا و هامون چو کوه

همی گشت گرد بیابان و کوه

به رنج و به سختی و دور از گروه

از افگنده شد روی هامون چون کوه

ز یک تن شدند آن دلیران ستوه

همی گفت کای شاه دانش پژوه

چو خورشید تابان میان گروه

همی رفت لشکر گروها گروه

که از سم اسپان زمین شد چو کوه

فریبرز پیش آمدش با گروه

از ایران سپاهی بکردار کوه

سوی آبت اندازم ار سوی کوه

کجا خواهی افتاد دور از گروه

ستاره‌شناسان ایران گروه

هرانکس که دانیم دانش پژوه

همی گشت چندان کش آمد ستوه

پسندش نیامد کسی زان گروه

اگر من شوم زین بد دد ستوه

بپوشم سر از شرم پیش گروه

یکی اژدها بر سر تیغ کوه

شده مردم روم زو در ستوه

چو گاو اندر آمد به هامون ز کوه

خروشی بد اندر میان گروه

چو لشکر بیاراست و بر شد به کوه

غمی گشته از رنج و گشته ستوه

یکی جادوی بود نامش ستوه

گذارنده راه و نهفته پژوه

برفتند یکسر گروها گروه

به پیش جهاندار بر تیغ کوه

همه شب همی راند با خود گروه

چو خورشید تابان برآمد ز کوه

هم‌اندر زمان تندبادی ز کوه

برآمد که شد نامور زان ستوه

شتر بود و اسپان به دشت و به کوه

به داغ سپهدار توران گروه

نه من کوهم و زیرم اسپی چوکوه

یگانه یکی مردمم چون گروه