ز کامل عیاران حق اکملی

بزرگی بر او آیت مُنزلی

به این جلوه بگشای چشم دلی

ببین پایه اش را اگر مقبلی

چو ابر جهالت شود منجلی

کجا فخر رازی کجا بوعلی؟

شنیدم تهی دست بی حاصلی

شنید این حکایت ز صاحبدلی

عطا کرد ز اندیشه فارغ دلی

چو میخانه بخشید سرمنزلی

نبود و نباشد تو رامنزلی

بجز دل، بود گر کسی را دلی

بود سایه هر کالبد را ولی

نبد سایه آن کالبد را بلی

بآن باغ، از خنده ی نوگلی

در آید خروشان کهن بلبلی

ولی پا نهد هر که در محفلی

چو خواهد بصحبت گشاید دلی

تو کز باغ دانش کهن بلبلی

بدل خارها داری از هر گلی

و یا کند از باغ شاخ گلی

که افتاد از آشیان بلبلی

دمان از گل هر نگاری، گلی

بهر شاخ آن، بالزن بلبلی

بهر جا پریشان شده کاکلی

در آن جا برآورده سر سنبلی

تبسم کنان گفت مأمون :بلی

چنین است رسم بزرگان، ولی

ز هر شاخ، در خنده آید گلی

ز هر آشیان، بر پرد بلبلی

شنیدم که مولای مردان علی

نبی را وصی و خدا را ولی

به هر جا یکی سبزه رست از گلی

گلی بلبلی دلبری بیدلی

مترسانم از یال و برزیلی

ز الماسگون دشنه زابلی

الا گر طلبکار اهلِ دلی

ز خدمت مکن یک زمان غافلی

به رغبت بکش بار هر جاهلی

که اُفتی به سروقت صاحبدلی