محّمد بدو اندرون با علی

همان اهل بیت نبی و ولی

ببندید یکسر میان یلی

ابا گرز و با خنجر کابلی

چو شیروی دید آن درفش یلی

به کین روی بنهاد با پردلی

که تو خود مرا دیده و هم دلی

دلم بگسلد گر ز من بگسلی

کنون چنبری گشت یال یلی

نتابد همی خنجر کابلی

پدر پیر سر شد تو برنا دلی

نگر سر ز تاج کیی نگسلی

پدر پیر سر شد تو برنادلی

ز دیدار پیران چرا بگسلی

زره‌دار با خنجر کابلی

به سر بر نهاده کلاه یلی

سرانجمن بد ز یاران علی

که خوانند او را علی ولی

سر مژه چون خنجر کابلی

دو زلفش چو پیچان خط مغولی (؟)

نه از کاهلی بدنه از بد دلی

که در جنگ بد دل کند کاهلی

نترسم که دارم ز روشن دلی

به دل مهر جان نبی و علی

درنگ آمدت رای از کاهلی

ز پیری گران گشته و بددلی

یکی خیره رایی دوم بددلی

سوم زفتی و چارمین کاهلی

بر افراخت از قلب یال یلی

برون زد چمان چرمه جزغلی

هزار اشتر از بختی و جنگلی

دو صد اسپ تاتاری و جز غلی

زهر شاخساری شکفته گلی

سراینده بر هر گلی بلبلی

یکی زور کرد آن مه زابلی

به بازو گرفتش به چنگ یلی

ززینت رباید چو از پردلی

زما دور ماند مه کابلی

به مردانگی یل کابلی

به هندوستان و به هر منزلی