و گر دشمنی یابی اندر دلش

چو خوباشد از بوستان بگسلش

درشتی دل شاه و نرمی دلش

ندانی هویدا کنی حاصلش

کجا شیر در بیشه بُد منزلش

شد از تیغ بانو هراسان دلش

که بانو بود نز ره منزلش

خوش افتاده در مرز توران دلش

به هر روز جای دگر منزلش

به کار دگر گشته خرم دلش

بخندید و شد شادمانه دلش

درخشان شد آن پژمریده گلش

بترسید از آن هول و سختی دلش

گهر کهربا کرد گِرد گلش

چو آگاه شد شهریار از دلش

پذیرفت و شد کاخ او منزلش

به بیهوشی از نسبت اولش

نهادند سر بر خط مندلش

ربوده‌ست خاطر‌فریبی دلش

فرو رفته پای نظر در گلش

محقق که بر مرده ریزد گلش

نه بر وی که بر خود بسوزد دلش

فرو رفت خاطر در این‌مشکلش

که پیغامی آمد به گوش دلش

روا باشد ار‌ باز جویی دلش

که اندک تسلّی شود حاصلش

بود هم که گردی گران بر دلش

نیاری برون سر از آن مشکلش

نه چیزی که چون جا کُند در دلش

نباشد سرانجام از آن حاصلش

تر و تازه پیوسته آب و گلش

به نور یقین باد روشن دلش

دلش در غم عشق و غم در دلش

به آتش برافتاده آب و گلش

بنفشه رمیده ز برگ گلش

زده تکیه بر نسترن سنبلش

دمیده بنفشه به گرد گلش

تو گوئی به گل تکیه زد سنبلش

ربوده غم او قرار از دلش

صبوری نمانده در آب و گلش