به گرشاسب ملاح گفت این شگفت

ز روم آمد آرامش ایدر گرفت

بمان تا برین گنگ باز از شگفت

چه بینیم کان یاد باید گرفت

ز ملاح گرشاسب پرسید و گفت

که این حصن را چیست اندر نهفت

بدان کز خرد آشکار و نهفت

یکی اوست دیگر همه چیز جفت

نخستین که بر پایه رفت ای شگفت

سوار از بر اسپ جنبش گرفت

سپهبد ز ملاح پرسش گرفت

کزین کوه تازان چه دانی شگفت

بد و نیک هرچ آشکار و نهفت

در آن سال بد خواست یکسر بگفت

چو هم جفت آن بُت شدی در نهفت

از آن پس برومند گشتی ز جفت

دگر دید از اینگونه چندان شگفت

که نتوان شمارش به سالی گرفت

سخنگوی طوطی دوصد جفت جفت

به زرّین قفس ها و دیبا نهفت

رهی رفت و با پهلوان هر چه رفت

بگفت و بیآمد سپهدار تفت

بپرسید شاه آن سخن‌ها نهفت

بدو پهلوان آنچه بُد باز گفت

چو زد پهلوان چند گه رای جفت

نهان از پدر با دل خویش گفت

دلاور نپذرفت ازو هرچه گفت

که بُد در دلش بویه روی جفت

مکن خو به پُر خفتن اندر نهفت

که با کاهلی خواب شب هست جفت

چو پردخت از آن هر دو پرسش گرفت

که هر جا که دانید چیزی شگفت

به آزادی از پیش شایسته جفت

هنر هر چه زو دید یکسر بگفت

به می در همی زد دم سرد و گفت

رخش دیدمی باری اندر نهفت

برین بست پیمان و چون باد تفت

بر دختر آمد بگفت آنچه رفت

دو بیجاده گفتی که جادو نهفت

میانش به الماس اندیشه سفت