چو زی معرکه کرد رای، ای شگفت!

پدر جست، ‌دست و عنانش گرفت

به شمشیر شمشیر او را گرفت

به دو نیمه شد هر دو تیغ ای شگفت!

سراسیمه شد ماند از وی شگفت

بزد چنگ دست و عنانش گرفت

ز گفتار گلشاه کودک بتفت

برآشفت از خشم و کینه گرفت

چنان رایشان است کاندر نهفت

کی هر دو به یک جای باشند جفت

ز گشت سپهر وز راز نهفت

همه سر به سر پیش او باز گفت

همه قصه ورقه بدو باز گفت

هم از آشکارا و هم از نهفت

پدر گفت آری شه شام گفت

اگر یار من گردد این خوب جفت

بدو نیک مادر حدیثی نگفت

که خود دخترش را سزا بود جفت

همه گفته ها را بدو باز گفت

بکرد آشکارا حدیث نهفت

که چون دختر من ترا بود جفت

بداری تو این رازرا در نهفت

بنالید و بر درد و هجران بگفت

دریغا شد از دستم آن نیک جفت

به سوی یمن چون برفتی، برفت

ابا تو مرا جان و دل باز گفت

به دل درهمی خواست زد ای شگفت

شه شام در جست و دستش گرفت

چو آن مالها برگرفتند و رفت

دل مامک و باب گلشه بکفت

زبس نوحه و زاری او شگفت

دل هر کسی ناله اندر گرفت

کنیزک همه رازهای نهفت

همه هرچ دانست او را بگفت

مرا خال بنواخت و در برگرفت

بسی مردمیها بکرد ای شگفت

همه مال خالم مرا داد و گفت

چو گلشاه گردد ترا نیک جفت

سوی مام گلشاه رفت و بگفت

سخنها که بودش سراسر نهفت