چو پاسی از آن تیره شب درگذشت

ز ابر سیه آسمان تیره گشت

چنان دان که داننده خوب و زشت

به نام تو منشور مردی نوشت

یکی چشمه بود اندر آن پهن دشت

که از خرمی دیده ها خیره گشت

فرامرز تا آسمان تیره گشت

همی گفت هر گونه ای سرگذشت

فراوان از این در بسی در نوشت

به خون دل ودیده اندر سرشت

چوپران شد از یال خورشید،خشت

زخون دلیران،زمین،لاله کشت

پس آن نامه را زود پاسخ نوشت

به خون دل و دیده اندر سرشت

زشمشیر خورشید،آزاد گشت

پر از خون، سر و روی در پهن دشت

دو مرد از دلیران دشمن بکشت

سرانجام،زخمی رسیدش درشت

کنم سیستان را یکی ساده دشت

سراسر به ارزن بخواهیم کشت

چنان شد که هرکس که آنجا گذشت

همه ساله گفتی که بوده است شت

کسی را کجا بخت بنمود پشت

شود روزگارش به یک ره درشت

چنین نازنین تیره گون گشته دشت

سپهبد از آن پنج تن برنگشت

از ایران سپه،مرد چندان بکشت

که در دسته تیغش افشرد مشت

پس آمد یکی زخم پیکان درشت

مرآن خنگ پروار او را بکشت

زخون کرده چون چادر سرخ،دشت

چنان شد که پیرامنش زار گشت

همه خاک دارند بالین وخشت

خنک آن که جز تخم نیکی نکشت

همی زیر این جام، جای تو گشت

رهایی نیابی از این کوه ودشت

زدریای عصیان تنم غرق گشت

چوموری که افتاده باشد به طشت

برون آمد از گرد دیوی به دشت

که از دیدنش آسمان خیره گشت