پس از نوک نیزه به زخمی درشت

زدش بر دو تن هر سه تن را بکشت

ز بس زخم خشت و خدنگ درشت

شده پیل ماننده خارپشت

اسیران هر آنکس که آمد به مشت

کرا کشت بایست یکسر بکشت

فرستاد پس کردگار از بهشت

به دست سروش خجسته سرشت

نخست آب با خاک بُد هم سرشت

گل تر بگردند پس خشک خشت

برین دشت از آن پس کِرا بود کِشت

بدان شهر یابد برش خوب و زشت

ز روزی مدان دورتر کان گذشت

که هرگز نخواهد بُدش بازگشت

زمین چرخ و ابرش بخار بهشت

هوا مشکبوی آب عنبر سرشت

به رخ دوزخی وار تاراند و زشت

به آباد کشور چو خرّم بهشت

تو گفتی که رضوان ز باغ بهشت

ز هر گل کجا یافت آن جا بکشت

وز آن کوه با ویژگان سوی دشت

در آمد یکی گرد بیشه بگشت

همه گنگ تا شب بدینسان بگشت

بیفکند از آن کرگدن سی و هشت

سراسر شخ و سنگلاخ درشت

بگشت و از آن اژدها شش بکشت

هوا چون شب و گرد چون دیو زشت

درو چو شهاب روان تیر و خشت

برینگونه کردند رزمی درشت

از ایرانیان چند خوردند و کشت

گمان برد هر کس که بُد سنگ پشت

برو رسته از بیشه خار درشت

پس از ناگه آن تیغ کش بُد به مشت

بزد بر شکم برد بیرون ز پُشت

ز سیم سره خایه صد بار هشت

که هر یک به مثقال صد بر گذشت

چو شاهیست بیدادگر از سرشت

که باکش نیاید ز کردار زشت

بزد بر دو تن هر سه تن را بکشت

گرفت آنگهی ریش کهبد به مشت