کزین دیوتان دل پر از بیم گشت

پراکنده گشتید بر کوه و دشت

بغرید از آن نامداران به مشت

به خواب اندرون چند نامی بکشت

تن دیو شد چون تن خارپشت

ز الماس فر خدنگش بکشت

رخ همچو گلزار باغ بهشت

تو گفتی سپهرش ز مردی سرشت

یکی را کمربند بگرفت و پشت

برآورد بر دیگری زد بکشت

بتوفید کوه و بجوشید دشت

زمانه ز هیبت دگرگونه گشت

به تیغ و سنان و به گرز و به مشت

ز هندو فراوان دلیران بکشت

ز خون آب دریا چو شنگرف گشت

بدرید بانگ یلان کوه و دشت

فرامرز تنها لب رود و دشت

همی از بر پاس لشکر بگشت

فراوان از آن دیو چهران بکشت

به گرز گران و به زخم درشت

کهیلا جزیری به سان بهشت

تو گفتی که رضوان در او لاله کشت

بزد بر تن دیو زخمی درشت

برون کرد یکسر سنانش ز پشت

به خوبی به کردار روی بهشت

تو گفتی که از حور دارد سرشت

یکی را به بال و یکی را به مشت

یکی را به گرز و به زخم درشت

چنین داد پاسخ که ده دیو زشت

که شان دوزخ آمد نهاد و سرشت

همه روزه ترسان به گفتار زشت

به امید کز حق بیابد بهشت

بدی مهر و ماه از خوشی چون بهشت

که فصل ربیع اندرو لاله کشت

مر این گرد گرشاسب آن را نوشت

که بودش ز فرهنگ و دانش سرشت

بلرزید زآسیب او کوه و دشت

ز دودش همه آسمان تیره گشت

چو خورشید بر خاوران زرد گشت

شتابان سوی لشکر آمد ز دشت