وگر خود خجسته سروش اندرست

به فرمان یزدان یکی لشکرست

مرا آرزو دختر قیصرست

کجا روم را سربسر افسرست

که پیر جهاندیده‌ای بر درست

همانا فرستادهٔ قیصرست

که ما راست گشتیم و ایزدپرست

کنون زند و استا سوی ما فرست

بدو اندرون یاره و افسرست

که شاه سرافراز را در خورست

همان مادرم دختر قیصرست

کجا بر سر رومیان افسرست

مگر کاسمانی سخن دیگرست

که چرخ روان از گمان برترست

بدو گفت کاین مهتر اسکندرست

که بر تخت با گرز و با افسرست

کنون این زمان روز اسکندرست

که بر تارک مهتران افسرست

که خرطوم او از هوا برترست

ز گردون مر او را زحل یاورست

نبیرهٔ سماعیل نیک اخترست

که پور براهیم پیغمبرست

هزاران هزارم فزون لشکرست

که بر هر سری شهریاری سرست

بدانست قیدافه کو قیصرست

بران لشکر نامور مهترست

ز ایوان شاهان سرش برترست

که ایوان تو معدن گوهرست

مرا این نژندی ز اسکندرست

کجا شاد با تاج و با افسرست

اگر بشنوید آنچ گویم درست

سکندر در آن خاک ریزد که رست

ازین بار چیزی کش اندر خورست

همه گوهر و آلت لشکرست

بی‌آزاری و مردمی بهترست

کرا کردگار جهان یاورست

کجا نور و ظلمت بدو اندرست

ز هر گوهری گوهرش برترست

ترا سال هست و خرد کمترست

نهاد من از رای تو دیگرست