به هندو سپه بد چو مور و ملخ

کشیده به هامون چو بر کوه یخ

سپاه مهارک چو مور و ملخ

کشیده در آن دشت کشمیر نخ

سرا پرده و خیمه ها پر ز یخ

کشیده شد از برف از دشت نخ

سراپرده و خیمه پربرف و یخ

فکندند برتن بر آن کوه شخ

بجوشید تازی چو مور و ملخ

سیه گشت هامون و دریا و شخ

همی کشت و چندان که مور و ملخ

ز خون دلیران چین بست یخ

فسرده دل و جای آتش چو یخ

شده هر دو زانو ستون  زنخ

دگر باره نوبی چو مور و ملخ

بیامد گرفت آن همه کوه و شخ

فزون است لشکر ز مور و ملخ

بیابان گرفته ست دریا و شخ

درم بر درم کیسهٔ کوه و شخ

گره بسته چون پشت ماهی ز یخ

به هر کوه و بیشه ز شاخ و ز شخ

پراکنده لشگر چو مور و ملخ

نه در کوه سبزی نه در باغ شَخّ

ملخْ بوستان خورده، مَردُمْ ملخ

به روی هوا دید بربسته نخ

پری در زمین همچو مور و ملخ

فارغ از خلد و ایمن از دوزخ

جای او مزبله است یا مطبخ

کشیدند قومی در آن دشت نخ

که بد قوتشان موش و مار و ملخ

سپاهی بیامد چو مور و ملخ

به دروازه ی کوفه بستند نخ

بداند کزان اوستادانه فخ

مگس چه‌؟ که جان برنیارد ملخ‌