سری را که باشی بدو پادشا

به تیزی بریدن نبینم روا

کسی سوی دوزخ نپوید به پا

و گر خیره سوی دم اژدها

چنین گفت کاین بددل و بی‌وفا

گرفتار شد در دم اژدها

همی بفگند نام مردی ز ما

به تیغ او براند ز خون آسیا

سرش کردم از تن بخنجر جدا

چو باران ازو خون شد اندر هوا

ازیشان نیابی فزونی بها

کنمشان همه سر ز گردن جدا

شنیدیم و دید آن سخنها کجا

نبودی تو مر گفتنش را سزا

بیامد یکی تیرش اندر قفا

شد آن خسرو شاهزاده فنا

نخندد زمین تا نگرید هوا

هوا را نخوانم کف پادشا

کف شاه ابوالقاسم آن پادشا

چنین است با پاک و ناپارسا

بدین سان دو دخت یکی پادشا

اسیریم در دست ناپارسا

چو او را به بستن نباشد روا

چنین بد نه خوب آید از پادشا

دگر گفت کز گوهر پادشا

نزاید مگر مردم پارسا

ازین پس بیاید یکی پادشا

چنان سست و بی‌سود و ناپارسا

دگر دین یونانی آن پارسا

که داد آورد در دل پادشا

دگر گفت کز نامور پادشا

نپیچد سر مردم پارسا

به پاسخ چنین گفتم ای پادشا

که دانا دل مردم پارسا

اگر دوست گردد ترا پادشا

چه خواهد جزین مردم پارسا

بپرسید پس شاه فرمانروا

که حاجت چه باشد شما را به ما

برهمن بدو گفت کای پادشا

جهاندار و دانا و فرمانروا