بدین شکل ناخوش ز حکمت ملاف

ندیده کس از تیره گل آب صاف

مرا با شما نیست رای خلاف

ازین تیرگی دارم آیینه صاف

بیا ساقیا در ده آن جام صاف

که شوید ز دل رنگ و بوی گزاف

اگر بودی از جهل هر سینه صاف

برافتادی از خلق رسم خلاف

نگویم ندانم که این اعتراف

ز دانایی خود بود محض لاف

همی زن بدو رای و می کن خلاف

که اینست رای درونهای صاف

بیا مطربا در نوا مو شکاف

وز آن مو که بشکافتی پرده باف

رسد بی نزاع آنچه باشد کفاف

ازان در غلاف است تیغ خلاف

پس از آب شد کوه قافش مطاف

چو طفلان رسید از «الف بی » به «قاف »

وگر پایداری بروز مصاف

اگر روبرو برخورد کوه قاف

نهنگی است تیغش به بحر مصاف

که یک لقمه او بود کوه قاف

به شمشیرگر چون شوم سینه صاف؟

که در بند می خواهدم چون غلاف

ز بازوی گردان به روز مصاف

سبک کرد گرز گران، کوه قاف

چو برق از رگ ابر، وقت مصاف

برون جست شمشیر، خود از غلاف

نظّاره‌اش گر زند دیده لاف

نگه، خامه مو شود از شکاف

اگر خاکریزش بود کوه قاف

سر نیزه ماست خارا شکاف

دهنها به دعوی گشودند و لاف

بینباشتندی به ژاژ این شکاف

به هر خم که بینی، بود درد و صاف

فراخ است پهنای میدان لاف

بهر صفه اش، صوفی یی سینه صاف

زبان، پاکش از لوث لاف و گزاف

برفتند با هم رهی بیخلاف

بخم ریختند آب انگور صاف