به پیش اندر افکند در روی آب

روان کرد کشتی هم اندر شتاب

چو بر ساحل آمد سپهبد بر آب

از آن زشت چهران دلش پرشتاب

دگر باره افکند کشتی درآب

روان کرد مانند باد از شتاب

جزیره بشد جنب جنبان ز تاب

تو گفتی همی غرقه گردد ز آب

زکاهل چه آید بجز خورد و خواب

تنش خاکسار و دل اندر شتاب

همی رفت چون باد بر روی آب

چو آتش سوی خاک دل پر شتاب

همه میخ و چوبش بد از سیم ناب

نشانده درو در و لعل خوشاب

از آن جا جهان پهلوان سوی آب

روان شد به روشن روان با شتاب

شود مرز خاور سراسر خراب

همان قیروان گردد از وی به تاب

سراسر همان مرز ایشان خراب

چو هامون و کوه و چو دریای آب

بیفتاد لرزان بر آن سرد آب

ز گرمی نمانده ورا توش و تاب

چو تن پاک گشتش برآمد ز آب

به جای پرستش بیامد به تاب

سراسر به چنگ ددان شد خراب

نبینیم روشن رخ آفتاب

پیاده سوی چشمه آمد به آب

به رخ ارغوان و به دل کامیاب

یکی لوح یاقوت چون آفتاب

به نیکی و خوبی چو یک قطره آب

سپهبد چو برخواند اندرز باب

به چهره روان کرد از چشم آب

چو چندی برفتیم بر روی آب

سر بختمان اندرآمد به خواب

به کشتی نشست و روان شد در آب

ز بهر سپه جان و دل در شتاب

همی رفت شش ماه بر روی آب

از اندوه رفتن دلش پر شتاب

به هامون چو در کوه کردی شتاب

شدی کوه پولاد دریای آب