ای مبارک تر از ستارۀ روز

صدمۀ آفتاب صدر افروز

عقل تو علم بین و علم گشای

طبع تو جود و رز و جود آموز

شست آذر مه از کمان هوا

[...]

آنکه در حکم او بود شب و روز

برفشاند به روی گنبد گوز

عدل شمعی بود جهان افروز

ظلم شه آتشی ممالک سوز

پیش مردانِ راه رخ مفروز

خویشتن را تو چون سپند بسوز

هیچ منمای روی شهر افروز

گر نمودی برو سپند بسوز

عاشقان را در این ره جانسوز

تبش راز به که تابش روز

ساعت شب چو ضم کنی با روز

خود بود بیست و چار آدم سوز

کاینچنین آیت آمده است امروز

خیز و ما را در انتظار مسوز

صوفی و عشق و در حدیث هنوز

سلب و ایجاب ولایجوز و یجوز

تو هنوز از کفایت شب و روز

قشر اول چشیده‌ای از گوز

دایهٔ دین بلایجوز و یجوز

سیر شیرش نکرده بود هنوز

از پی ساز مصطفی شب و روز

بوده منفق کف و منافق سوز

تو به گفتار غرّه‌ای شب و روز

لیک معلومِ تو نگشت هنوز

عقل مردیست خواجگی آموز

عشق دردیست پادشاهی سوز

دل بود همچو شمس انجم سوز

که تواند نمود چهره به روز

آفتابی بباید انجم سوز

به چراغ تو شب نگردد روز

باز از این دلبران عالم سوز

عشقشان آتش است و دلها کوز

مانده اندر غرور او شب و روز

همچو آدینه کودکان از گَوز

بر وفای سپهر کیسه مدوز

کایچ گنبد نگه ندارد گوز

نبوی پیش جهل دست آموز

بر همه آرزو شوی پیروز