دیوه هر چند کابرشم بکند

هرچه آن بیشتر به خویش تند

بر سر باد تند و موج بلند

تا بیک آبخوستشان افکند

چون بیامد بوعده بر سامند

آن کنیزک سبک زبام بلند

نرسد دست من به چرخ بلند

ورنه بگشادمیش بند از بند

قسمتی کرد سخت ناهموار

بیش و کم در میان خلق افکند

این نیابد همی به رنج پلاس

[...]

لعبتانی که زی تو می آیند

کهربا چشم و زمردین یابند

بر کف سیم جام زر دارند

مجلس خرم تو را شایند

یک گره بر بساط طلعت تو

[...]

ای دلارام روز مار اسپند

دست بی جام لعل می مپسند

خرمی در جهان خرم بین

شادمانی کن و بناز بخند

ز آنکه عدل خدایگان جهان

[...]

باز چون نعره بر سوار زند

خاک در چشم روزگار کند

ای سنایی! ز جسم و جان تا چند؟

برگذر زین دو بی‌نوا در بند

از پیِ چشم‌زخمِ خوش‌چشمی

هر دو را خوش بسوز همچو سپند

چه کنی تو ز آب و آتش یاد

[...]

نه چو یعقوب‌گم شدت فرزند

که بریدی زخرمی پیوند

بیش ازین بر بروت خویش مخند

همچو مردان بیا میان بربند

چه کنی عیش با زن و فرزند؟

ببر از جمله دل‌، بدو پیوند!

در جهانی دهان ز خنده ببند

چون برستی ز هول حشر، بخند

فرخ آن کو دل از جهان برکند

ببرید از جهانیان پیوند

پایه بسیار سوی بام بلند

تو به یک پایه چون شوی خرسند

نه چو ادریس پوستین بفکند

درِ فردوس را ندید به بند

او تو را راعی و تو گرگ پسند

او ترا داعی و تو حاجتمند

چه زیان باشد ار ز بیم گزند

نیکوان را فدی شوی چو سپند

مرد گرد نهاد خود نتند

شیر صندوق خویش خود شکند

آن چنان مهر کو کند پیوند

مادران را کجاست بر فرزند

مرد عالی همم نخواهد بند

سگ بود سگ به لقمه‌ای خرسند