ای همایون لقای عیسی دم

وی مبارک پی خجسته قدم

جان بر افشانم از طرب آن دم

که نهم اندر آن سواد قدم

ظلم تا در جهان نهاد قدم

عافیت شد در آرزوی عدم

همه را ابد به امر قدم

زده نیرنگ در سرای عدم

صُنع او را مقدّمست عدم

ذات او را مسلّم است قدم

که تواند نگاشت در آدم

نقش‌بند قلم نگار قدم

شو به دریای داد و دین یک دم

تن برهنه چو گندم و آدم

بر نهاده ز بهر تاج قدم

پای بر فرق عالم و آدم

زاده از یکدگر به علم و به دم

آدم از احمد احمد از آدم

چون برآمد ز شاهراه عدم

نو رهی خواست مصطفی ز آدم

هرکجا نطق عقل بر زد دم

حرف و آواز در خزد به عدم

زیرکی دیو و عاشقی آدم

این بمان تا بدان رسی دردم

همه مستغرق جمال قدم

فارغ از نقش عالم و آدم

با سه دیو ار ز آدمی یک دم

تو همان کن که دیو با آدم

کآدمی‌زاده تا نشد مردم

گه پری گه ددست گه گزدم

هرچه گویی نه در ره آدم

دیو و دد دیده گیرد اندر دم

از پی قوت و قوّت مردم

گندمش پر ز نیش چون گزدم

ای فرومایگان شطّ قدم

وی فروماندگان بحرِ عدم

ز آفت نیش یک جهان گزدم

چشم من پر مژه‌ست چون گندم

همه هستند و من به نزد خودم

خوشه‌چینی ز خرمن خردم