دی عزیزی بعلاالدین گفت

که ازین نکته شدستم غمناک

کانگه حافظ نبود خاک خورد

همه اعضاش چو افتد به مغاک

بنده هم یاد بگیرد قرآن

[...]

یارب به مسبحان افلاک

صادق نفسان عالم پاک

تا به خواب اجل ای گوهر پاک

خوابگه ساختی از بستر خاک

تا درین مرحله مشغله ناک

پاک خیزد گهرت از دل پاک

کیست کز دست دل آتشناک

صبح چون اطلس کحلی زده چاک

صوفیی دید ز آلایش پاک

زده در چهره آسایش خاک

از محیط فلک و اوج سماک

تا حضیض سمک و مرکز خاک

ای گرانمایه ترین گوهر پاک

وی سبک سایه ترین پیکر خاک

بر تو زین دایره حادثه ناک

ریخت رنجی که رسیدی به هلاک

از سر تخته برندت سوی خاک

وز بلندیت به آن تیره مغاک

مبر آنجا دل آلایشناک

صحبت پاک نیابد جز پاک

پا کشیدند ازین دیر مغاک

رخت بردند ز مطموره خاک

باش چون بحر ز آلایش پاک

ببر آلایش از آلایشناک

و آخرت جیفه افتاده به خاک

کرده پنهان به یکی تیره مغاک

از زمین برنزند سر خاشاک

بیخ آن تا نبود در ته خاک

صوفی از ذوق گریبان زد چاک

وز جهان بی خبر افتاد به خاک

چشمه هایند درین تیره مغاک

گشته از جیفه دنیا ناپاک

لیک باد اجل آن میوه پاک

ریخت در خطه تبریز به خاک

خواست گردون که فرو شوید پاک

رقم هستیش از تخته خاک

نخشبی های وی از گوهر پاک

کرده یاقوت تر آویزه تاک