چند روزی درین جهان بودم

بر سر خاک باد پیمودم

بِدْویدم بسی و دیدم رنج

یک شب از آز خویش نغنودم

نه یکی را به خشم کردم هجو

[...]

من بدان مجلس اندرون بودم

زان عبارت به دل برآسودم

بر گناهم گناه بفزودم

بر تن و جان خود نبخشودم

به دو لفظ نکو که بشنودم

یک در اندر فلک بیفزودم

شعرا را به لفظ مقصودم

زین قبل نام گشت مجدودم

منزل روز و شب بپیمودم

گرچه در منزلی نیاسودم

من کنیز فلان ملک بودم

که ازو گرچه مرد خوشنودم

نزل او چون به شرط فرمودم

خواندم و حشمتش بیفزودم

روز تا روز قدرش افزودم

آهنی را به زر بر اندودم

چون از آن ماندگی برآسودم

شکر کردم که بهترک بودم

من بدان گفته هیچ نفزودم

کارزومند آن سخن بودم

دست بر سیم ساده میسودم

سخت می‌گشت و سست می‌بودم

من که شکر به دُر درافزودم

وآن در و آن شکر به هم سودم

من که مهره به خود برآمودم

سر به مهر رضای او بودم

دوش در عیش و عشرتی بودم

کز طرب تا بروز نغنودم

یا ربود و شراب و شمعی و من

زحمت اندر میانه، من بودم

با وصالش غمی فرو گفتم

[...]

من ز خدمت دمی نیاسودم

گاه و بیگاه در سفر بودم

نیک گاهت قدیم من بودم

از فراقت عظیم فرسودم

هرچه اندر تو هست بنمودم

قفل را بی کلید بگشودم

سالها اشک دیده پالودم

روزها از طلب نیاسودم

مدتی در پی هوی و هوس

عرصه بر و بحر پیمودم

روز ننشستم از طلب نفسی

شب زمانی ز فکر نغنودم

چون برین مدت مدید گذشت

[...]