مرد این ره چو راهرو باشد

هر زمان قربتیش نو باشد

تلخ و شیرین چو هر دو زو باشد

زشت نبوَد همه نکو باشد

هرچه گوید همه نکو باشد

گفتهٔ او همه چنو باشد

نیت من نکوست در حق دوست

دوستان را نیت نکو باشد

بد او نیک من بود چه عجب

زشت من نیز خوب او باشد

هرکجا عقل پیش رو باشد

بد بدگو ز بدشنو باشد

هر که سلطان مریدِ او باشد

گر همه بد کند، نکو باشد

دلبر ما فرشته خو باشد

روح ما را فرح ازو باشد

دلبر ما می است می که چو روح

همه خاصیتی درو باشد

بد اگر بد خورد نباشد نیک

[...]

هرچه آید بدان کزو باشد

هرچه زو آید آن نکو باشد

از برای صفات او باشد

بر در هر که گفتگو باشد

هر که او نقص دیگری گوید

شک ندارم که نقص او باشد

نقص مردم مگو که نیکو نیست

نقص آدم کجا نکو باشد

گر سراپای او فرو باشی

[...]

هر کسی کو دلیل او باشد

بد نباشد بگو نکو باشد

ور تو گوئی که غیر او باشد

بد نباشد همه نکو باشد

سخن عارفان از او باشد

لاجرم قولشان نکو باشد

هر صدف گوهری در او باشد

چون گهر باشدش نکو باشد

قسم دیگر حدیث او باشد

هر چه گوید همه نکو باشد

آب خضرش نه آرزو باشد

مقصدش نان راه او باشد

ور تو گویی که غیر او باشد

بد نباشد بگو نکو باشد

تلخ و شیرین همه چو زو باشد

زشت نبود همه نکو باشد

پیش خود گفتم این نکو باشد

زین پس امّید من به او باشد

قوهٔ کائنات ازو باشد

کائنی نیست کان جز او باشد