چرخِ گردان نهاده دارد گوش

تا ملک مر ورا چه فرماید

زُحَل از هیبتش نمی‌داند

که فلک را چگونه پیماید

صورتِ خشمش ار ز هیبتِ خویش

[...]

بد ز بد گوهران پدید آید

هر کسی آن کند کزو زاید

ای خداوند رای سامی تو

مملکت را همی بیاراید

عزم تو ملک شاه را تیغ است

که چو تیغش ز زنگ بزداید

از غم و رنج و انده و تیمار

[...]

مالک آن سنگروت را بر بود

آتش اندر تنش زد و شاید

آهکش کرد خواهد اندر گور

تا بدان بام دوزخ انداید

چرخ چون دستبرد بنماید

زینت بوستان بیفزاید

تخت گلبن چو افسر کسری

به جواهر همی بیاراید

ابر بر گل گلابها ریزد

[...]

چو مر او را عدو به پیش آید

گذرد راه را بیاراید

از پس آنکه مرد بگراید

کر و فری عظیم بنماید

نغمه او چو جان بیفزاید

گر نثارش کنند جان شاید

خواجه ناگه چو در سماع آید

عشرت و خرمی بیفزاید

عزت آن جهان همی باید

گر ذلیلم در این جهان شاید

چون زمدح آب روی نفزاید

گر نگویی مدیح هم شاید

هر که را عز آن جهان باید

دامن دل به بد نیالاید

پیشتر زآنکه مرگ پیش آید

از چنین مرگ زندگی زاید

عشق در هر وطن فرو ناید

حجرهٔ خاص عشق‌، دل باید

تا دلت چشم سربنگشاید

شاهد عشق روی ننماید

دیده را دیدهٔ دگر باید

تا بدان دیده دیدنش شاید

عزّ وصفش که روی بنماید

عقل را جان و عقل برباید

به دلیلی حواس کی شاید

گوز بر پشت قبّه کی پاید

باطل است آنچه دیده آراید

حق در اوهام آب و گل ناید

نعل او فرق عرش را ساید

لعل او زیب فرش را شاید