طارم آسمان و گوی زمین

از برای تو ساخته ست چنین

گر کند عقل نیکی‌ات تلقین

پس تو و بارگاه علیین

اینک آمد نظر کن ای مسکین

بر سر چاه ژرف بشری هین!

چست با کاروان صدق و یقین

سفری کن به مصر علیین

نه منم اینچنین بدین آیین

خسته و مستمند و زار و حزین‌،

چشم دل باز کن ز روی یقین

ظلم حجاج (‌و) عدل کسری بین

بوستانی است پر گل و نسرین

آسمانی است پُر مَه و پروین

در جهان زین سخن بدین آیین

کامل و نغز و شاهد و شیرین‌،

این زمان بهر عزت و تمکین

جبرئیل از فلک کند تحسین

همه از صنع تو مکان و مکین

همه در امر تو زمان و زمین

عقل را خود کسی نهد تمکین

در مقامی که جبرئیل امین

به چراگاه دیو بر ز یقین

چه و چند و چرا و چون را هین

کرده از کاف و نون به درّ ثمین

دیده را یک دهان پر از یاسین

وجه گفته یکی دگر قدمین

کس نگفته ورا که مطلب این

منّت کردگار هادی بین

کادمی را زجمله کرد گزین

پوستین خود نداشت در ره دین

پس چه دادی به گازران زمین

علتش را نه کفر دان و نه دین

صفتش را نه آن شناس و نه این

بی‌نیازیش را چه کفر و چه دین

بی‌زبانیش را چه شک چه یقین

جنبش چرخ بی‌سکون زمین

هست چون مور در دم تنّین

قدرتش را به چشم عجز مبین

خواجه آزاد کن مباش چنین