کی بود کاین سپهر حادثه‌زای

جمله از یکدگر فرو ریزد؟

تا چو پرویزن است او که مدام

بر جهان آتش بلا بیزد

در جهان بوی عافیت نگذاشت

[...]

مقبلی آنکه روز و شب ادبار

از سر و ریش او همی ریزد

دست بر نبض هر کسی که نهاد

روح او از عروق بگریزد

هر کجا کو نشست از پی طب

[...]

خاری ار با حیاتم آمیزد

دلم از صحبتت نپرهیزد

در صبوحش که خون رز ریزد

ز آب یخ بسته آتش انگیزد

به که با خواب دیده نستیزد

خسبد اما به وقت برخیزد

شاه باید که لشگر انگیزد

از سواری چه گرد برخیزد؟

هرکه را رغبت اوفتد خیزد

خون خود را به دست خود ریزد

گفت شکر که با در آمیزد

به یکی قطره شیر برخیزد

ماه در آب چون درم ریزد

هر کجا ماهیی است برخیزد

به طبرزد شکر برامیزد

به طبرخون ز لاله خون ریزد

از شهی کاو سیاست انگیزد

دشمن و دیو هر دو بگریزد

هرکه در دامن تو آویزد

نه چنان افتد او که برخیزد

عشق تو صد هزار صف شکند

که یکی گرد برنیانگیزد

بالبت کش خدای توبه دهاد

[...]

خواجه از کبر آن پلنگ آمد

که همی با وجود بستیزد

راتق وفاتقش یکی موشست

کز پلیدیش سگ بپرهیزد

هر کران این بقصد زخمی زد

[...]

با دلش مهر خود بیامیزد

پس به مویی دلش بیاویزد

هرکه با عشق در نیامیزد

زین میانه به پای برخیزد

هیچ‌یک ز آدمی نمی‌خیزد

کز خودی در خدای آویزد

از چنان جرمها بپرهیزد

جنس آن گردها نینگیزد

مار خاکی ز آب پرهیزد

از لب بحر و جوی بگریزد

تا که مرده ز گور برخیزد

پیش آید بعشق و نگریزد

این جهان که شب است برخیزد

بعد از آن نیک و بد نیامیزد