تو در این گفت من مدار شکی

باز کن دیده بر گمار یکی

شده بی‌هیچ عیب و ریب و شکی

عقل و معقول و عاقل این سه یکی

با بد و نیک بی‌ریا و شکی

اوّل و آخرش یکی چو یکی

ای سر از کبر بر فلک برده

گشته گردان چو انجم فلکی

به عقابی رسیده از مگسی

به سماکی رسیده از سمکی

بس بس اکنون که بیش از این نرسد

[...]

آفرینش بسی است‌، نیست شکی

و آفریننده هست‌، لیک یکی

در حقیقت نبوده‌اند یکی

یک بزاد از یقین و یک ز شکی

اینچنین جان‌ها نیَند یکی

زانکه پُرند از نفاق و شکی

گفت با موسی کلیم یکی

ای یقین ترا نمانده شکی

نتوانیم گفت و نیست شکی

شکر نعمت ز صد هزار یکی

اندرین اتفاق نیست شکی

که دو قسمند و هر دو قسم یکی

تو به نفس شریف و عقل زکی

از شمار فرشته و ملکی

بلکه خود هر دو سر شوند یکی

بنماند دگر غبار شکی

ذات هستی و وحدت است یکی

دل دانا در این نداشت شکی

محدث است عالم ار نه از دو یکی

وصف او آمدی و نیست شکی

ابتدای سخن به نام یکی

در دو عالم یک است و نیست شکی

هر دو هستند فی الحقیقه یکی

نیست قطعا درین دقیقه شکی

متکلم سه و کلام یکی

نیست کس را درین مقام شکی

هست بی تهمت شمار یکی

نیست اندر یگانگیش شکی

بلکه این صد شبست نیست شکی

که به خونم همه شدند یکی

من ندارم در این قضیه شکی

که بود نایب و منوب یکی