هر که او را دلی و جانی بود

شد بمیدان عاشقی گویش

کشته گشتند عاشقان و هنوز

نشنیده است هیچکس بویش

رحلت عاشقان زهر سویی

[...]

با سماع غریب دلجویش

بر رخ لاله رنگ گل بویش

هست «وَ الَّیْل»‌ شرح گیسویش

«‌وَ الضُّحَی» وصف روی نیکویش

آب طاعت برید از جویش

نیل لعنت کشید بر رویش

هر هدایت که داری ای درویش

هدیهٔ حق شمر نه کردهٔ خویش

کفر اشهاد کرده بر مویش

عقل دریوزه کرده از کویش

مصطفی چشم روشن از رویش

شاد زهرا چو گشت وی شویش

در ره بی‌نیازی ای درویش

رَو تو بیگانه‌وار از پی خویش

دیو همچون ملک شد از رویش

روز شب گشته زان سیه مویش

چون قیامت برآید از کویش

روی باشد قفا قفا رویش

آز دارد بر آستانهٔ خویش

صدهزاران توانگر درویش

دارد از بهر پختگی درویش

هیزم خشک ز آتشِ دل خویش

کین بپسنده مردم درویش

خورد از خونبهای دیدهٔ خویش

وانکه بد گفت نیکویی گویش

ور نجوید ترا تو می‌جویش

کز بدی خویت و ز مردی خویش

هم پیاده شوند و هم درویش

وقت آن کو کمان به خاطر خویش

زه کند از برای ده درویش

گویی آمد ز خانه و کویش

خوی خوش بر نظارهٔ رویش

ارغوان از خجالتِ رویش

سرخ شد چون رخان دلجویش

هر که او را دلی و جانی بود

شد بمیدان عاشقی کویش‌

کشته گشتند عاشقان و هنوز

نشنیدست هیچکس بویش

رحلت عاشقان ز هر سویی

[...]

داد چندان زر از خزانه خویش

که به گیتی نماند کس درویش