گو ملک از غم بشر می‌سوز

کاین نهالی است بوستان افروز

عقل مردیست خواجگی آموز

عشق دردیست پادشاهی سوز

بر وفایِ زمانه کیسه مدوز

بگذرانش به قوت روز به روز

باشد از آنروز طالعم فیروز

که در آیی به چهر مهر افروز

روز روشن شود مرا شب تار

به محرم در آیدم نوروز

سال ها ز آب و تاب دیده و دل

[...]

تا بکی زین شکار دست آموز

بستانم وظیفه روز بروز

اتفاقا در آفتاب تموز

عطش افکندشان بسوگ و بسوز

قسط قرض است غوز بالا غوز

داد می‌بایدش همین امروز

در دم در قلاوزی بدپوز

هردو ساعت‌ عوض‌شود شب‌ و روز

مرد بی‌دین بیامدی همه روز

چهره‌ غمگین‌ چو مردم دلسوز

میهمان کرد بنده را چل روز

شرمسارم ز لطف‌هاش هنوز

عامه دزدند و ابله و بدروز

پاسبان نیز قوز بالاقوز