دین و آیین دو اصل عالی بود

خلق را زین دو، منزلت افزود

چشم‌ها سرخ و مژه اشک‌آلود

گونه‌های زرد و پای چشم کبود

رفت‌ و خود را بدین ضعیفه نمود

صد هزاران غمش به غم افزود

چون که اظهار عشق خویش نمود

لابه و لاف‌ها بر آن افزود

دم به دم محبسی به حبس رود

لیک محبس فراخ‌تر نشود

لیک‌ از آن ‌پس‌ به صفحه‌ای معدود

کرده تمجید از اشرف و محمود

بتر از جمله آن سفیه عنود

که رساند نژادشان به یهود

نبود جز جهود نسل جهود

سامی و آربان به هم که شنود

هرچه بودم به شهر ری موجود

رهن شد در بر رحیم جهود

سیلی آمد به زنده‌رود فرود

که کسی را به عمر یاد نبود

تا از آن ره به عادت معهود

ببردشان به جانب مقصود

شاهیش هر چه استوار بود

از همان راه رخنه‌دار شود

هرچه بیفایده است‌ چون کف‌ و دود

از جهان ناپدید گردد زود

که توقف در آن مغازهٔ دود

داشت از بهرشان فراوان سود

زن از اول چنین که بینی بود

هیچ تدبیر، چاره‌اش ننمود

هست بهرش گشاده راه ورود

منع‌ مفقود و مقتضی موجود

لیک چون گربه جوجه را بربود

نالهٔ مادرش ندارد سود