تیغ قهرت چو به وقت اندر دست

رویت از پس چو مهر تابنده

بانگ به وقت چو نفخ صور شده ست

که چو بشنیدمش شدم زنده

گر نه زین روسبی و آن گنده

نبود حاصلی مگر خنده

مرده‌دل گشتی و پراکنده

کوش تا جمع باشی و زنده

پیششان روزگار چون بنده

دهر از انفاسشان فزاینده

بند او دار تا بوی بنده

ورنه هستی تو از درِ خنده

همچو خورشید شرع تابنده

ثابت و استوار و پاینده

تا نگردد شتر پراگنده

ندود گرد لوره و کنده

چون نباشد چو خر سرافگنده

تیزِ خر به ز ریش خربنده

دید وقتی یکی پراگنده

زنده‌ای زیر جامه‌ای ژنده

چون روی در جهان پاینده

با تو آیند جملگی زنده

بیخ عمرت زمانه برکنده

چون همه ابلهان تو و خنده

مرگ هدیه است نزد داننده

هدیه دان میهمان ناخوانده

تو چه گَوزی به حکمت آگنده

پاک مغز و لطیف و خوش خنده

لالهٔ غفلتی نه‌ای بنده

دل سیه عمر کوته و خنده

همه عالم ورا شده بنده

مرده گردد ز جودِ او زنده

جود او شکر را کند زنده

جاه او خلق را کند بنده

چون بود کردگار بخشنده

بدهد هرچه خواست زو بنده

یارب این فضلهات بر بنده

دار تا روز حشر پاینده

آنکه حاتم اگر شود زنده

شود از جان و دل ورا بنده

بهر دونان سپر بیفکنده

شعر برده به پیش خر بنده