از پی لطف و غایت کرمش

کرده بر لوح قسمت قدمش

دایه و مایهٔ خرد قلمش

قُبله و قبله جای جان قدمش

در بلاغت ز سرعت قلمش

آب آتش‌فروز گشت دمش

تاج کیوان چو بوسه زد قدمش

در سواد عبیر شد علمش

پیچ صد مار داده بود دمش

گور صد گور کنده بود سُمش

از دَمَش برشکافت تا به دُمش

بچه گور یافت در شکمش

کرده شاه از درستی قلمش

نافذالامر جمله عجمش

کی کنی تو حقوق آن نعمش

چونکه پیدا بود چو خور کرمش

گذر از فهم تا کنی فهمش

نیست شو تا بری بر از رحمش

آرزو شد خلاصه نعمش

داد بی آرزو به ما گرمش

هر که وجه معاش خود دارد

وز کسی هم نمیرسد ستمش

در جهان پادشاه وقت خودست

چیست از پادشاه وقت کمش

ساخت منعم به انس خود علمش

انس با او بدل شد از نعمش

کوه و در پر مواشی نعمش

شهر و ده پر حواشی خدمش

کان همه جد و جهد دمبدمش

نیست جز در مقابل نعمش

نرود بر مراد دل قلمش

خوش نیاید به چشم کس رقمش

چون نوشت از رقیب و از ستمش

نامه در پیچ و تاب شد ز غمش

گر همه سحر بارد از رقمش

سر فرو ناورد بدان قلمش

چکد آب طراوت از رقمش

همچو تاک بریده از قلمش

زندگی بخش عالم است، دمش

یم عرفان بود، نم قلمش

ریخت بدامن ثمن هیزمش

داد خلاصی ز رخ مردمش