مدد از بذل اوست عالم را

نشو او داد شخص آدم را

آنکه کم زد وجود عالم را

گو ببین مصطفی و آدم را

یارب این خربطان عالم را

کم کن از بهر عزّ آدم را

دیدم آن پیشوای عالم را

گهر کان فیض آدم را

تو دری کاخ و بام عالم را

تو سری تخم و نسل آدم را

رحمة‌اللّٰه نهاد عالم را

حجّة‌الحق سرای آدم را

دل خریدار نیست جز غم را

آن بنشنیده ای که آدم را

زین زمین جز کسان آدم را

نردبان نیست بام عالم را

تا ببینی نهان عالم را

تا ببینی جهان آدم را

همچو آدم برای آن دم را

نردبان ساز بام عالم را

تو که باشی هنوز آدم را

چه شناسی تو خاتم و جم را

جود تو بهر جان آدم را

پاسبانست عرض عالم را

آفرید آدمی و آدم را

ساخت هشده هزار عالم را

مایه زهر است نوش عالم را

میوه مرگ است تخم آدم را

ای حریف عدم قدم درنه

کم زن این عالم کم از کم را

صبح محشر دمید و ما در خواب

[...]

پس خضر راست کرد آن خم را

از دل هر دو برد آن غم را

نور این خور گرفت عالم را

دید این هر که دارد آن دم را

صیت خویش گرفت عالم را

کرد زنده روان آدم را

نور جانم گرفت عالم را

کرد روشن روان آدم را

هر که بگذشت نقش عالم را

جست از جسم آدم آن دم را

چار حرفست نام آن دلبر

که درش قبله ایست مردم را

اول نام و ثانی و ثالث

خمس نصف است و ربع چارم را