گشت بی‌او به قدرت ازلی

از ثناء خفی و لطف جلی

نه بپرسید کاهلی ز علی

چون شنید از زبان دل گسلی

چون برون آمد از نماز علی

آن مر او را خدای خوانده ولی

تا بخندید بر سپهر جلی

آفتابِ سعادتِ ازلی

او مدینهٔ علوم و باب علی

او خدا را نبی علیش ولی

مصلحت بود آنچه کرد علی

تو چرا سال و ماه پر جدلی

دیده چون دید خلق و جود علی

مشک خون شد دگر ره از خجلی

گر تو در کار خویش شیر دلی

هست کابین حرّه خون علی

بوعلی آنکه در مشام ولی

آید از گیسوانش بوی علی

بود از اولاد مصطفی و علی

ممتحن مانده بی‌حبیب و ولی

نیست اندیشه‌ای ز من بحلی

از توام نیست زین سبب خجلی

بنده زاده است و ظالمست بلی

نیست با تو مرا بدین جدلی

شهوت آن را که گشت مستولی

هردو یکسان امام و مستملی

باد بدرود زخم تیغ علی

آنکه او را خدای خواند ولی

در شجاعت ورا بسان علی

می‌ستاید که سخت بی‌بدلی

داند اسرار علمی و عملی

مسله‌های خلافی و جدلی

دیک با کاسه گفت هر فضلی

گر تو فرعی و من بزرگ اصلی

کانچنان تند‌باد بی‌اَجلی

نرسانْد این شکوفه را خللی

کار ما را عنایت ازلی

از خطا داده بود بی خللی

تا سحر گه نخفت ازان خجلی

دیده برهم نزد ز تنگ دلی