باد بر تو مبارک و خنشان

جشن نوروز و گوسپند کشان

تیره بر چرخ راه کاهکشان

همچو گیسوی زنگیان بنشان

خصلت زشت گرگ در رمشان

حقّ غمّاز یار بر همه‌شان

کلک او همچو نوک دیده‌کشان

خط او همچو غمزه‌های خوشان

دعوتی ساخت یک تن از همه‌شان

چون بترسید گرگ از رمشان

خسرو تاج بخش تخت نشان

بر سر تاج و تخت گنج فشان

کیسه زر بر آفتاب فشان

سنگ در لعل آفتاب نشان

آمد آن ماه آفتاب نشان

در بر افکنده زلف مشک‌فشان

مشک بید از درخت عود نشان

گاه کافور و گاه مشک فشان

چون ز «سبحان» شدی تو «اعظم‌شان»

گرد هستی خود ز خود بنشان

انبیا جمله همچو چاووشان

از تو با خلق داده‌اند نشان

رنگ گیر اندک اندک از ایشان

مهل از رنگ خویش نام و نشان

اینهمه پندها اگر ز ایشان

نرسیدی بما بنام و نشان

بلکه بخشید مال و خلعتشان

بر سری آن شه عظیم الشان

زن که بالاش بود گفت نشان

تا من آوردمش بر تو کشان

کانچنان دیدمش براه نشان

که به یک پای رفته بود کشان

حکما گفته‌اند و داده نشان

من بگویم ز گفتهٔ ایشان:

گرد آن منزل بهشت نشان

رفته در دیده سرشک فشان

لیکن اندر وجود ذهنی شان

نیست ز احکام نفس الامر نشان

ور بود معده جایع و عطشان

بود آن عین سیری ایشان