کیست مقصود من تو دانی وبس

نیست محبوب من به غیر تو کس

ظلم کردن جز او نیارد کس

چشمه ظلم ازو تراود و بس

نیم شب خوان کشد به خانه و بس

که نه پشه ست آن زمان نه مگس

گه گه از ترک هر هوا و هوس

سگ ز تقلیب دهر گردد کس

وارث مال او ز ناکس و کس

طفلکی خردسال مانده و بس

یا خود از گلخن هوا و هوس

می زند دم ز دودناک نفس

یاد پیشینیان کنند از پس

به ثناشان برآورند نفس

چند بیداد بینم از هر کس؟

ای کس بی‌کسان به دادم رس

چشم عاشق به یار باید و بس

عاشقی کی رواست پیش دو کس؟

نی تهی ماند از هوی و هوس

زان کمر بست در قبول نفس

با صبا هم‌نفس شدی به هوس

گفتی ای هم‌دم خجسته نفس

تو همین سقف خانه بینی و بس

کش پرد پشه در هوا ومگس

این ریاحین ز قاف روید و بس

کش نیاری تو در شمارهٔ خس

گر امان از گزند خواهد کس

نام عباس بیگ حرزش و بس

تکیه بر بستر منقش، بس

بر تنم، نقش بوریاست هوس

مقیمی نبینی در این باغ کس

تماشا کند هر یکی یک نفس

روح تریاکیان به بال هوس

می‌پرد گرد کاسه‌اش چو مگس

نقل نظم روان مکن گو کس

پای ماهی در آب، بالش بس

نیست گرمی مرا امید از کس

آتش افروز خود شدم، به نفس

می زنم نشتری به تار نفس

می کنم خون دلی به کار هوس