ور بپیچد زود بیند سر

چون سر شیر نر به کنگره بر

آن خداوند کونبست کمر

لحظه ای جز به بندگی پدر

هر سخن کو بگوید از هر در

چون گهر بایدش نشاند به زر

گوید از عجز بر ضیاع پدر

اندر آید به گرد آن یک سر

آخر او برکشد به مردی سر

نکند کس زیان به مردی بر

رفتم اینک به سوی چالندر

تا کی آیم به شهر بار دگر

لتره ای بر تن و یکی بر سر

کفش آن پای دیگر این دیگر

شه ترنجی زند به رویش بر

کند از خون روی مویش تر

مرا در غم فرقتت ای پسر

دو دیده چو ابرست و دامن شمر

وزین دل برافروخته ست آتشی

کش از درد و رنجست دود و شرر

دو چشمم بمانده به هنجار راه

دو گوشم بمانده به آواز در

امید وصال ار نبودی مرا

که روزی درآیی ز در ای پسر

پر از گرد جعد و برآشفته زلف

گشاده خوی از روی و بسته کمر

بر آوردمی جان شیرین ز تن

بیالودمی چشم روشن ز سر

طالع از طالعت عجایب‌تر

کس ندیدی عجایب دیگر

گه به چرخت برد چو قصد دعا

گه به خاک آردت چو عزم قدر

گه به دستت ببندد از دل پای

[...]

حی و قیوم و قادر و قاهر

اول اول آخر آخر

خاک او راست نکهت عنبر

آب او راست‌، لذت شکر

که زشرحش زبان بود قاصر

نرسد در نهایتش خاطر

ساکنانش مسبح و ذاکر

همه یکرنگ باطن و ظاهر

سرورانند بی کلاه و کمر

خسروانند بی سپاه و حشر