به امان و به خلق حور و پری

در تباشیر بشر او بشری

عالم علم را گشاده دری

که جز او کم تواند آن دگری

ای که می‌پرسی از طریق مری

نکند این سخن جواب کَری

ای وجودت ز لطف حق اثری

باز جودت ز حسن او خبری

باد بدرود هیبت عمری

منهزم گشته جمع دیو و پری

آن شنیدی که بُد به شهر هَری

خواجهٔ فاضلی و پر هنری

ای که در ابلهی و خیره‌سری

خرتر از گاو و هرزه‌تر ز خری

آخر از آب من ز پاک بری

خاک سردی ببرد و باد تری

هیچ بازت ندارم ار بخوری

راتب روز من اگر ببری

شاد باش ای مؤید سکنه

ای جوانمرد مهتر هنری

نشود از تو صنعتی پیدا

تا که بر مغز کرمه ای نخوری

تا جوازه بدو تنه بکشند

[...]

ای نجیب مؤید سکنه

میخ کوب کفایت پدری

تا تو نبوی پدر شود بیکار

گر بروی بلا و درد سری

هیچ گوئی براستی تو بدانک

[...]

شاد باش ای قوامی هنری

کاهل ری را سنائی دگری

به خدایی که ذات بی‌چونش

از همه عیبها بریست بری

که مرا باز ماندن از خدمت

در همه کیشها خریست خری

زان سخن‌ها که تازی‌ست و دری

در سواد بخاری و طبری

آفتاب از درون به جلوه‌گر‌ی

مه ز بیرون چراغ رهگذر‌ی

همه صحرا بساط شوشتر‌ی

جایگاه تذرو و کبک دری

دخت خوارزم‌شاه ناز‌پری

کش خرامی به‌سان کبک دری

از چنین عالمی تو بی‌خبر‌ی

مالک‌الملک عالم دگری

آگهی‌شان نه ز آهنین جگر‌ی

شیرگیر‌ی و اژدها شکری

ای هزار آفرین بر آن گهری

کآرد از طبع این چنین هنری