تا ازین کوچگه چو درگذرند

جمع آیندگان در آن نگرند

اصل تو تا به آدم ار شمرند

همه مسندنشین و تاجورند

چون دو کس ابن عم یکدگرند

چون دو فرزند کان ز یک پدرند

طفلکان جمله شوخ و حیله‌گرند

همچو طفلان اشک پرده‌درند

شب‌روانی که قلب و حیله‌گرند

از تو شب تا به روز بر حذرند

واقفان دقایق هنرند

هر یکی بهتر از یکی دگرند

معنی آبدار را فشرند

سخن چرب را به چربه برند

ناقصان زمانه کور و کرند

رهسپاران کوی دل دگرند

هر دو گر بد، گزنده جانورند

دشمن جان مادر و پدرند

پسران دیگر و زنان دگرند

آه ازین مردمان که بیخبرند

صفت و ذات عین یکدگرند

برِ خاصان حق که دیده ورند

مگر ایرانیان نه از بشرند

یا ز گرگ درنده پست ترند

ای نصاری مگر مسلمانان

دد و دیوند یا که جانورند

بخدا دیو دد نیند ولیک

[...]

بهرِ خود جامه‌های نو بِبُرند

هرچه خواهند هر زمان بخورند

شیخ و واعظ که هادی بشرند

به خدا کز خدای بی‌خبرند

قوت قلب و لذت بصرند

مونس جان مادر و پدرند

خسروان ملک خود چنین نبرند

همهٔ گربکان چنین ندرند

جمله با چشم و گوش‌، کور و کرند

روزنامه‌نو‌یس و بی‌خبرند

این همه علم‌ها که مشتهرند

حاصل زندگانی بشرند