پاسخ آراستند ناموران

کای سر خسروان و تاج‌ سران

گفت کای رزق‌بخش جانوران

رزق بخشیدنت نه چون دگران

گر ز تنگی تنی ز جانوران

مرد، جرمی مرا نبود در آن

پدر از جستجوی ناموران

کان صنم را رضا ندید در آن

زان جواهر که بود در خور آن

سه دیگر نهاد بر سر آن

نای و چنگ و رباب کارگر‌ان

استخوان‌های گور و جانوران

خانه‌داران ز جور خانه‌بران

خانه خویش مانده بر دگران

بر وداع ودیعت دگران

خویشتن را مکش چو بی‌خبران

از پس پانصد و نود سه بران

گفتم این نامه را چو ناموران

ای به روی تو عالمی نگران

نیست عشق تو کار بی‌خبران

بی نظیری چو عقل و بی همتا

ناگزیری چو جان و ناگذران

گوهری را که کس نداند قدر

[...]

شده مردم به شیخ در، نگران

شیخ در روی آن پری حیران

با تو بینم رقیب و من گذران

دیده بر هم نهاده، دل نگران

به خدائی که آشنائی داد

وحی او با دل پیامبران

به رسولی که روشنائی داد

نور عقلش به چشم راهبران

کز دل پاک و سینه صافی

[...]

آسمان و زمین شد آخر آن

گر سواری تو سوی آخر ران

ترک چه کرده‌ای تو در خور آن

تا شدی این عطا برابر آن

مکن از من گذر که در دوران

همچو من کس نیاید از پیران

خواب غفلت از آن شده است گران

که میِ لیل بی حد است و کران

مثل ما کس ندیده در دوران

گنج عشقیم اندر این ویران

همچنین این شهان و این میران

که بکام ‌ اند اندر این دوران

اصل خلق است و خلق مظهر آن

خلق را گیر و سوی خلق مران