روح انسان مدبر صور است

خلع و تبدیل آن ز حد به در است

حشر آن دم به صورت دگر است

که مناسب به حال ماظهر است

هیبتت، پرده پوش آن نظر است

که ز خورشید تابناکتر است

چون فرو میچکد، نسفته در است

زان در ناب، این سحاب پر است

صحبت مرد، مایه ی هنر است

نخل دانش، ز مرد بارور است

غیر تنگی محاسن دگر است

ورنه سوراخ گوش تنگ تر است

این همه علم جسم مختصر است

علم رفتن به راهِ حق دگر است

رهروان را چو درد راهبر است

آنکه را درد نیست کم ز خراست

هر زمانیش جلوه‌ای دگراست

لیک چشم علیل بی خبر است

آینه پای تا به سر بصر است

لیک از عکسِ خویش بی خبر است

کبریایِ تو از ره دگر است

از تو جزوی جهان مختصر است

بی خبر را چه حاصل از سفر است

سفرش را چه فرق با حضر است

هر که را عشق دلبری به سر است

میتوان گفتنش که خود بشر است

وآنکه از عشق، بی خبر باشد

جانور بلکه کم زجانور است

ما سوی را به نیم جو نخرد

[...]

عمرت ایخواجه گرچه بر گذر است

نیک بشمر که چون درست زر است

گر درست زرت عزیز بود

بخدا عمر از آن عزیزتر است

خواجه چون سیم و زر شمار کند

[...]

عیدی آن روز حقِ آن پسر است

که نجیب و شریف و باهنر است

گفتم این قصه سخت بی‌ثمر است

خود بروجرد رفتن دگر است

ای دریغا که عامه کور و کر است

رهبرش نیز عامی دگر است

مردمان را هوس بسی به سر است

هوس من بدین دو مختصراست

با چنین دست کز غمم بسر است

راه پنجاه نیز پر خطر است

نظم و نثرت روان و با اثر است

در کلامت حلاوتی دگر است