آفرین خدای بی‌همتا

بر ابوبکر باد و شیر خدا

دیگری را فریب ای رعنا

نیستی تو سزا و درخورِ ما

دین باغی میان خوف و رجا

طمع لقمه دان و بیم قفا

مصطفی گاه رفتن از دنیا

چون بسیجید منزل عقبی

آنکه فرمود و آنکه داد رضا

خود جزا یابد او به روز جزا

صدهزار آفرین بار خدا

بر حسن باد تا به روز جزا

اصل و فرعش همه وفا و عطا

عفو و خشمش همه سکون و رضا

بر رخش انس یافته زهرا

کرده بر جانش سال و ماه دعا

علم دین تا بدو سپرد قضا

جهل ز اسلام برگرفت فنا

آنکه در کشتی است و در دریا

نظرش کژ بُوَد چو نابینا

علم داری ولی به سود و ربا

مولعی لیک بر فساد و زنا

نه چو کشتی شکست ای رعنا

شد سباحت وبال در دریا

روز اول چه بینوا چه نوا

شب آخر چه پادشه چه گدا

منکح و مسکن و سماع و لقا

وعده داده‌ست مر ترا فردا

شب بسان سیاه‌گون دریا

من چو گوهر صدف نهاد سرا

شده شکل مجرّه زو پیدا

همچو موسی و بحر و زخم عصا

همچو شخصم ضعیف شکل سُها

گاه پیدا و گاه ناپیدا

کوکب از راه کهکشان پیدا

راست چون اشک و چشم نابینا

شد جهان تازه چون دل دانا

شب شد از بیم صبح روز ناپیدا

نیست بی‌رنج راحتِ دنیا

خنک آنکس که کرد هر دو رها