نیگلون پرده برکشید هوا

باغ بنوشت مفرش دیبا

آبدان گشت نیلگون رخسار

و آسمان گشت سیمگون سیما

چون بلور شکسته، بسته شود

[...]

دوش در روی گنبد خضرا

مانده بود این دو چشم من عمدا

لون انفاس داشت پشت زمین

رنگ زنگار داشت روی هوا

کلبه ای بود پر ز در یتیم

[...]

همچو مشاطگان کند بر چشم

جلوه روی خوب و زلف بتا

نا زده زخم خرمراد او را

بکند صد هزار گونه دعا

مطربانی چو باربد زیبا

چنگ و بربط چغانه و عنقا

یک اشارت کفایتست او را

بنده را درخورست زخم عصا

بادبان برکشید باد صبا

معتدل گشت باز طبع هوا

خاک دیبا شدست پر صورت

جانور گشته صورت دیبا

شاخ چون کرم پیله گوهر خویش

[...]

در چمنهاش بلبلان ، گویا

نغمه‌شان جمله «‌ربنا الاعلی»

گر فرشته صفت شدی زاینجا

با فرشته است حشر تو فردا

اندر آن دم که مبدع اشیا

کرد نقش وجود را پیدا

خویشتن پاک کن زچرک هوا

تا نهی پای در مقام رضا

باش پیوسته با خضوع و بکا

روز و شب در میان خوف و رجا

گر کمالی طلب کنی آنجا

که زنقصان بری بود فردا،

در ازل گر به نفس هست انشا

جوهر و جسم و صورت و معنا

هر چه یابی زنعمت دنیا

برفشان بهر عزت عقبا

هریکی دیده جزوی از اجزا

همگان را فتاده ظن خطا

ورنه او از کجا و تو ز کجا

خامشی به ترا تو ژاژ مخا

می نخوانی تو از کتاب خدا

نیست اموات مرده بل احیا

نه چو قابیل تشنه شد به جفا

داد هابیل پوستین به فنا

چون دکان را به مهر کرد قضا

دست تقدیر در نشیب فنا