عقل جایی جمال بنماید

که مرّفه شود برآساید

هرکرا عشق چهره بنماید

دل و جانش بجمله برباید

پر و بال خرد ز جان زاید

از تن تیره جان و دل ناید

به غنا زانش حق نیاراید

کز غنا کبر و ابلهی زاید

گرچه گزدم ز نیش بگزاید

دارویی را همت به کار آید

گر بدی آتشت بپالاید

ور بدی صافی از تو آساید

هاون ار چند چیزها ساید

هم بسوده شود چو وقت آید

چون ترا دوستی پدید آید

عقل باید که زود نستاید

گر ترا مهستی همی باید

آنک او را ببر مرا شاید

هرچه جسمت به روح بنماید

چون تو خردی ترا بزرگ آید

گربه‌وار او غذای خود زاید

زادهٔ او برو کجا پاید

گر عسل کم خوری ترا شاید

گرمی دل عسل بیفزاید

در سفر خواجگی نکو ناید

که سفر خواجگی بپالاید

راهبر راه را پناه آید

موزهٔ تنگ دست را شاید

سر ز نامحرمان نهان باید

ورنه محرم چو بشنود شاید

چون هوا دست عدل بگشاید

راز و دل جمله خاک بنماید

آدمی زیر طبع کی شاید

چار حمّال مرده را باید

مشتری تات پیش تخت آید

التماس ترا همی پاید

روم و چین را چو وقت آن آید

چون دل و دست خویش بگشاید

ماه از آن جاه خویش بفزاید

خدمت را مگر به کار آید