چون مراغه کند کسی بر خاک

چون برد خاک او چه دارد باک

گر کنم جامه ها ز پیری چاک

زآن ندارد به جبه پیری باک

گر نشاطی که در تن آمده بود

به جوانی نشد به پیری پاک

مژده مرگ پیری آرد و بس

[...]

خیره ویْحک چرا شود غمناک

چون به مشتی دو آب گردد پاک

ای چو نام تو اعتقاد تو پاک

انجم همت تو بر افلاک

غایت شادی تو از رادی

غارت رادی تو از املاک

جرم خوان قمر ترا سفره

[...]

دولتش پنج نوبه زد بر خاک

چار بالش نهاد بر افلاک

تا زآلایش طبیعی پاک

نشوی‌، کی شوی تو برافلاک

تا ز آلودگی نگردی پاک

نگذری از بسیط خطهٔ خاک

همگان خفته‌اند در دل خاک

آن یکی خرم آلا دگر غمناک

روح نوری‌ست زان ولایت پاک

که تعلق گرفت با این خاک

ذات او را نبرده ره ادراک

عقل را جان و دل در آن ره چاک

وز برونت نگاشتهٔ افلاک

از چه از باد و آب و آتش و خاک

گر نبودی ز وی عنایت پاک

کی شدی تاجدار مشتی خاک

در طریقت مجرد و چالاک

داده بر باد آب و آتش و خاک

با شهنشاه و خواجهٔ لولاک

گفت لا تعد عنهم عیناک

گفت زاهد که اهل دنیا پاک

در طلب کردنش شدند هلاک

زن کند بهر میهمانی پاک

موی ابرو و موی رخ چالاک

لقمه و خرقه هردو باید پاک

ورنه گردی میان خاک هلاک

چونت نبود طعام و کسوت پاک

چه نمازت بود چه مشتی خاک

با قبول تو ای ز علّت پاک

چبود خوب و زشت مشتی خاک

به خودی‌مان کن از بدیها پاک

چه بود پیش پاک مُشتی خاک