ورنه زین فتنه و حیل ناگاه

قصه رانم به صهر شاهنشاه

کوه پیش من است همسر کاه

با ولای رضا ولی‌الله

ایستادم به پیش آن درگاه

چه دری‌، لا اله الا الله‌!

بی دلیل و بهانه میر سپاه

بود شایق به خلع احمدشاه

گشته مندیل‌ها بدل به کلاه

شده نانشان سفید و قلب سیاه

کرد دیوانه‌ای به چاه نگاه

عکس خود را بدید در ته چاه

تو پی سنگ اوفتاده به چاه

عاقلان در تو می کنند نگاه

من‌خود این حجره دیده‌ام ‌دو سه راه

بوده‌ام اندرو نکرده گناه

بازم این بار بی‌خطا وگناه

هم در این حجره راند بخت سیاه

صاحب «‌بانک‌» می‌شدم چون شاه

نه همین بانک خشک در افواه

چشم چون دیدهٔ غزال سیاه

کفلی گرد چون چهاردهٔ ماه

چادری بر سر از حریر سیاه

چون ثوابی نهان به زیر گناه

همچنین نازبالشی کوتاه

بنهادم به زیرکردن ماه

می کنم خدمت اندر آن درگاه

با خضوع و خشوع بی‌اکراه

چار تن سید عمامه سیاه

موی کافورگون وروی چو ماه

جای فریاد و استغاثه و آه

فکر آشفته را گشادم راه

کیست دانش‌پژوه صاحب‌جاه

آن که باشد ز خویشتن آگاه

آن که نقلش فتاد در افواه

گرچه خضر است می‌شودگمراه

لیکن امسال از پس شش ماه

حاصل رنج بنده گشت تباه

زان به حبسم فزون‌تر از یک ماه

با همه دشمنی نداشت نگاه