عارفان کاین سخن فروخوانند

هر چه جز حق بود برافشانند

تو چه گویی چنانکه ایشانند؟

بکن اندیشه نامسلمانند

اهل دل کاین سخن فرو خوانند

آستین از جهان برافشانند

در مقامی که این سخن خوانند

عقل و جان سحر مطلقش دانند

تا چو سویش براقِ دل رانند

در رکابش همه برافشانند

پنج حس کز چهار ارکانند

پنج غمّاز این سه زندانند

آسمانی دگرش گردانند

بر زمینی دگرش بنشانند

مایه بخش سپهر و ارکانند

پیشکاران عالم جانند

غافلان فربه از بطر زانند

که غم جان و جامه کم دانند

همه را جمله نیست گردانند

بر سباع و ددان شهی رانند

تو نخواهی و بر تو افشانند

تو بندهی و از تو بستانند

عقل و جان پرده‌دار فرمانند

چاکرانش نبات و حیوانند

بر سرِ تیر جان برافشانند

ورچه سنگین دل آهنین جانند

همه محتاج لقمهٔ نانند

همه بی‌آلتند و حیرانند

چون خُره زان سزای قربانند

که خره‌وار مغ مسلمانند

به خدا ار به شرع ره دانند

بی‌خبر از حیات دو جهانند

همه بسیار گوی کم دانند

همه چون غول در بیابانند

جنس آنها که نامسلمانند

همچو دونان گران و ارزانند

هرکجا ترّهات او خوانند

ژاژ طیان چو موعظه دانند

ابلهی را خدایگان خوانند

ریش خود می‌ریند و شادانند