چون بدیدم که قصه گشت دراز

ساز و برگ سفر نمودم ساز

گفت ما مبلغی کنیم نیاز

مابقی را تو خود مهیا ساز

غم نبودی به روزگار دراز

نه حسود ونه مفسد و غماز

چون که خالی شدند خلق از آز

سر نهند از نشیب سوی فراز

خواجگی کرده سال‌های دراز

در فتوت ز خواجگان ممتاز

همه عشاق مرگ و مرگ از ناز

نکند روی خود بدیشان باز

پس کشندش به داربست فراز

طاقت گفتنش ندارم باز

گویی از ملّت و خدا و نماز

گوید این ژاژها به دور انداز

تار بگرفت و برکشید آواز

این غزل را بخواند در شهناز

کردم این کارنامه را آغاز

تاکی آید به سر حدیث دراز

خویش را آزمون کن از آغاز

که چه علمی به طبعت آید ساز

تخم گل خواسته ز راه دراز

کشته و هر طرف نشانده پیاز

این کشاکش بسی نگشت دراز

که شدند آن چهار تن دمساز

بود بازیگری نمایش باز

لاجرم کرد این نمایش‌، ساز

کفت زن چند ازبن نهفتن راز

چیست این روی زرد و گرم و گداز

داد سوگند مرد حیلت‌ساز

که زن آن راز را نگو باز

وآن جوان دو روی کاغذ ساز

ساخته بود کاغذی ز آغاز

چون کشی‌، ریش احمق است دراز

ور رها شد درازیش به دو قاز

با اجانب نبوده‌ام دمساز

با اجامر نگشته‌ام همراز

همه بینیم جز وی از آغاز

غافل از روزگارهای دراز