هرکه بیند به چشم بیمارش

می شود درزمان پرستارش

توبه را می کند خراباتی

لب میگون و چشم خمارش

زندگانی به خضر بخشیده است

[...]

که کند تا ز خواب بیدارش؟

که گشاید قبا و دستارش؟

مهر من چون نبود در بارش

زان کسادی گرفت بازارش

آنکه در پرده نیست رخسارش

می نشاید نهفت ز اغیارش

مدتی گر دهی بیکبارش

همه ی عمر تا کنی یارش

تا نیازاردت، نیازارش؛

ور کند شکوه، مرده انگارش!

بگذر از آن دیار و، بگذارش؛

دل خود، جمع دار از کارش!

هر که در کوی او بود بارش

کی بود آرزوی گلزارش

کوی او گلشنی است کز خوبی

کرده آرایش جهان خوارش

قوت جان و قوت روح آمد

[...]

نگه مست و چشم هشیارش

لب شیرین و تلخ گفتارش

دیدم و دل بمهر او دادم

تا توانی بگو بیازارش

رفت و پوشید چشم از نگهی

[...]

هر کرا بار میدهد یارش

دامن وصل گونگه دارش

تلخ شد کام کوهکن شیرین

زنده کن زآن لب شکربارش

سرو پابست او شود چو تزرو

[...]

هر که سری بسر نهد یارش

گو بجان سر او نگهدارش

هر که چون بلبل است طالب گل

جای بر دیدگان دهد خارش

هندوئی کاو فتاده در آتش

[...]

کس مبادا چو من دلی زارش

که بود باژگونه هنجارش

از ره و رسم مردمی به‌کنار

بسفه رأی اهرمن وارش

باده ‌پیما و رند و امردباز

[...]

پر و پایی نداشت گفتارش

خفت و تا صبحدم همین کارش

داد پیغام تا مگر یارش

آید آنجا ز بهر دیدارش

هرکه با ظالمان بود کارش

حق بدیشان کند گرفتارش

هرکه زر داشت زار شدکارش

گشت رخ زرد همچو دینارش

نشود ابن سعد سالارش

نیز شمر لعین جلودارش

چون صمیمانه بود اطوارش

عجب آمد مرا زگفتارش