برگذر زین سرای کون و فساد

ببر از مبدأ و برو به معاد

نور ایمانت را در این بنیاد

آهنی و سگی به غارت داد

هریکی را عوض دهد هفتاد

چون در بست بر تو ده بگشاد

تا به هر در چنانکه خواهی شاد

می‌روی ناوری ز دنیا یاد

کرده در شه ره معاش و معاد

فعل و قوّت قرین کون و فساد

ور بود رای او سوی بیداد

ملک خود داد سر به سر بر باد

فضل او پیش چشم دانش و داد

درِ حس بست و راه جان بگشاد

هست در خواب دیدن صیّاد

مایهٔ مکر و حیله بر مرصاد

همچو یعقوب کین طریق نهاد

راز این علم بر پسر تقریر بگشاد

چیزی آنجا به کس نخواهد داد

دادنی داد وان دگر همه باد

زن یکی قرص پیش شیخ نهاد

قطره‌ای سرکه داد و بیش نداد

بنده را در ره معاش و معاد

نیست کس ناصر از صلاح و فساد

مده از دستش از برای نهاد

همه را هیچ‌کس به هیچ نداد

شب و روزم بخواند با فریاد

داد یک حرف من به صدق نداد

طبع را از غنا مگردان شاد

که غنا جز زنا نیارد یاد

تو در این بادیه پر از بیداد

غمز را مغز خوانده شرمت باد

تو یکیی ولیک هم ز اعداد

نام داری و بس چو نقش زیاد

علم او میزبان عالم داد

شرع او شحنهٔ خدای آباد

کرده در کوی عاشقی بر باد

جان و دل را به مهر ایمنه شاد

از برون سوتنت ز غفلت شاد

وز درون عقل و جانت با فریاد