که نزیبد برای ملک و ثواب

خرس بر تخت و خوک در محراب

کرده خصمت به نقش پرّ ذباب

رخنه چون عنکبوت اصطرلاب

عدل مر مرگ را بریزد آب

جور مر فتنه را ببندد خواب

خازن از بیم جان خود بشتاب

هرکسی را همی نمود عذاب

این سخن گر بُدی ز خصم بی‌آب

دادمی گفته را به شرط جواب

شهر از این ظلم و جور گشت خراب

خلق از این آفتاب شد سیماب

شاه را از رعیّت است اسباب

کام دریا ز جوی جوید آب

خشک شد بیخ دین و شاخ صواب

دست بگشای اینت فتح‌الباب

تا برد نقش رویش آب صواب

من برم نقش روی او از آب

به سراب از سرِ طمع مشتاب

زانکه نبود سراب را پایاب

خیمهٔ عمر او هزار طناب

ماه خیمه‌ش برابر مهتاب

با خطش خط خازن و بوّاب

همچو با آب صافیست سراب

از پی سرو جویبار صواب

دیده‌ها کرده همچو ابر پر آب

ور بخواند مرا ز بهر عتاب

همه تن دل شوم بسان حباب

دل مر او را نموده راه صواب

دین مر او را جمال داده خطاب

ای ترا حق نموده راه صواب

ای ترا دین جمال کرده خطاب

وان گزیده جماعت اصحاب

همه در راه دین اولوالالباب

همه لرزنده در عنا و عذاب

چون زر و سیم سفله بر سیماب

رفت زی حج به کدیهٔ محراب

اینت فضل اینت مزد اینت ثواب

به خط ابن مقله و بوّاب

ترّهات مسیلمهٔ کذّاب